Te toksyczne zdarzenia można przypisać wyższej dawce cisplatyny w grupie dootrzewnowej terapii. Uzasadnieniem zwiększenia dawki cisplatyny jest to, że wychwyt kapilarny cisplatyny z powierzchni otrzewnowych jest powolny i niekompletny, co powoduje przedłużenie ekspozycji układowej, ale mniejszej niż po podaniu dożylnym.22 Dawka wewnątrzotrzewnowej cisplatyny zastosowana w tym badaniu została wcześniej podana w połączeniu z dożylnym paklitakselem [8] i dożylnym cyklofosfamidem 7 oraz w badaniu fazy 2 tego samego schematu23 z dopuszczalną toksycznością. Alternatywnie, zwiększona częstość występowania zdarzeń toksycznych w grupie dootrzewnowej może być spowodowana dootrzewnowym paklitakselem. Paklitaksel utrzymuje się w jamie otrzewnowej przez tydzień po podaniu dootrzewnowym, co sugeruje, że klirens otrzewnowy jest bardzo powolny 24. Niemniej jednak, po podaniu dootrzewnowym dawka stosowana w tym badaniu, paklitaksel jest wykrywalny w osoczu.24 Możliwe jest, że klirens otrzewnowy paklitakselu jest zmieniony, gdy lek podaje się po dootrzewnowym cisplatynie, jak to było w tym badaniu, lub nawet niskie poziomy paklitakselu we krwi po tygodniu podawania dożylnego paklitakselu i cisplatyny dootrzewnowej mogą zwiększać toksyczność. Uważne monitorowanie toksyczności i stosowanie współczesnych środków wspomagających może poprawić tolerancję stosowanego schematu. Jednak nie wiadomo, czy zmiana schematu dootrzewnowego w celu zmniejszenia toksyczności wpłynie na jego skuteczność. Biorąc pod uwagę zwiększoną toksyczność związaną z terapią dootrzewnową, ważnym drugorzędnym wynikiem tego badania była jakość życia. Pacjenci z grupy dootrzewnowej zgłosili gorszą jakość życia przed cyklem 4 i trzy do sześciu tygodni po zakończeniu leczenia niż pacjenci z grupy dożylnej. Różnice te nie były obserwowane rok po zakończeniu leczenia, kiedy to wskaźniki jakości życia poprawiły się w stosunku do wartości wyjściowych w obu grupach.
Znaczna część pacjentów z grupy dootrzewnowej wykazywała działanie toksyczne i nietolerancję leczniczą związaną z cewnikiem wymaganym do podania dootrzewnowego. W tej grupie 48% otrzymywało trzy lub mniej cykli dootrzewnowego leczenia, a tylko 42% otrzymywało wszystkie sześć przypisanych cykli terapii dootrzewnowej. Typ cewnika i czas umieszczenia cewnika nie zostały określone w projekcie badania. Odrębna, szczegółowa ocena wyników związanych z cewnikiem dootrzewnowym w tym badaniu wykazała, że pacjenci po resekcji lewego jelita grubego lub odbytnicy w czasie początkowej operacji rzadziej otrzymywali wszystkie planowane dawki terapii dootrzewnowej.18 dostęp do cewnika przymocowanego do wszczepionego podskórnego portu został opisany jako lepszy od cewnika fenestrowanego zaprojektowanego do użytku dootrzewnowego, z minimalnym tworzeniem się włókien-osłonki i znacznie zmniejszonym ryzykiem niedrożności lub perforacji jelita cienkiego.25 Tak więc standaryzacja urządzenia do być stosowane, a technika i czas implantacji portu mogą poprawić skuteczność terapii dootrzewnowej.
Chociaż mniej niż połowa pacjentów przydzielonych do grupy dootrzewnowej otrzymała sześć cykli dootrzewnowego leczenia, grupa jako całość miała znaczną poprawę przeżycia w porównaniu z grupą dożylną Jest możliwe, że większość korzyści z terapii dootrzewnowej nastąpi wcześnie, podczas początkowych cykli lub że korzyści z terapii dootrzewnowej mogą być większe, jeśli więcej pacjentów może ukończyć sześć cykli leczenia. Badanie to nie zostało zaprojektowane w celu uwzględnienia wpływu czasu leczenia na wynik kliniczny, a retrospektywna analiza tej zmiennej może potencjalnie prowadzić do uprzedzeń. Możliwe sposoby poprawy tolerancji leczenia dootrzewnowego obejmują identyfikację i wykluczenie pacjentów zagrożonych złą tolerancją, modyfikację dawki leku, zmianę harmonogramu podawania i zastosowanie mniej toksycznych środków chemioterapeutycznych. Badania karboplatyny śródotrzewnowej, 26 tygodniowego paklitakselu dootrzewnowego oraz kombinacji dożylnego paklitakselu i dootrzewnowego docetakselu mogą identyfikować reżimy z poprawioną tolerancją. Ponieważ modyfikacje poprawiające tolerancję mogą zmniejszać skuteczność przeciwnowotworową, metody te będą wymagały rygorystycznych testów w badaniach randomizowanych, zanim będą mogły być zalecane.
Uwzględniając to badanie, istnieją obecnie trzy randomizowane próby pokazujące, że chemioterapia dootrzewnowa ma przewagę kliniczną w leczeniu raka jajnika. Chociaż ta korzyść występuje kosztem zwiększonej toksyczności i obniżonej jakości życia podczas leczenia, wyniki te powinny zachęcać do stosowania dootrzewnowej chemioterapii u pacjentów z zaawansowanym rakiem jajnika.
[hasła pokrewne: wniosek o wydanie ekuz wyjazd turystyczny, klinika kardiologii warszawa, warunki oddawania krwi ]
[podobne: baza dawców szpiku kostnego, rosucard, ozonator allegro ]

Te toksyczne zdarzenia można przypisać wyższej dawce cisplatyny w grupie dootrzewnowej terapii. Uzasadnieniem zwiększenia dawki cisplatyny jest to, że wychwyt kapilarny cisplatyny z powierzchni otrzewnowych jest powolny i niekompletny, co powoduje przedłużenie ekspozycji układowej, ale mniejszej niż po podaniu dożylnym.22 Dawka wewnątrzotrzewnowej cisplatyny zastosowana w tym badaniu została wcześniej podana w połączeniu z dożylnym paklitakselem [8] i dożylnym cyklofosfamidem 7 oraz w badaniu fazy 2 tego samego schematu23 z dopuszczalną toksycznością. Alternatywnie, zwiększona częstość występowania zdarzeń toksycznych w grupie dootrzewnowej może być spowodowana dootrzewnowym paklitakselem. Paklitaksel utrzymuje się w jamie otrzewnowej przez tydzień po podaniu dootrzewnowym, co sugeruje, że klirens otrzewnowy jest bardzo powolny 24. Niemniej jednak, po podaniu dootrzewnowym dawka stosowana w tym badaniu, paklitaksel jest wykrywalny w osoczu.24 Możliwe jest, że klirens otrzewnowy paklitakselu jest zmieniony, gdy lek podaje się po dootrzewnowym cisplatynie, jak to było w tym badaniu, lub nawet niskie poziomy paklitakselu we krwi po tygodniu podawania dożylnego paklitakselu i cisplatyny dootrzewnowej mogą zwiększać toksyczność. (więcej…)